.
Debiut płytowy Jerzego Mączyńskiego z formacją Jerry & The Pelican System w serii Polish Jazz! Projekt „Pelican” od początku zakładał poszukiwania wśród muzyków młodego pokolenia. Zespół stworzyli: perkusistka Wiktoria Jakubowska, trębacz Marcin Elszkowski, pianista Marcel Baliński, kontrabasista Franciszek Pospieszalski oraz oczywiście saksofonista Jerzy Mączyński. Do składu gościnnie dołączyła hinduska skrzypaczka Apoorva Krishna. Choć muzyk stojący na czele Jerry & The Pelican System inspiruje się raczej wolnością i majestatem tych ptaków, to ryzykancka natura pelikanów także odbija się w twórczości kwintetu. Ich ryzyko to nic innego jak wyrażanie swojego głosu, głosu nowego pokolenia, które nie boi się zredefiniować pojęcia jazzu. I pewnie nawet się nad tym nie zastanawiają, bo Jerzy Mączyński tworzy po prostu swoją muzykę. Słowo „pelican” musimy tu traktować jako przymiotnik. A więc pelikanowy system muzyki Mączyńskiego oznacza absurdalność, zmienność, ilustracyjność. Każdy z instrumentalistów pochodzi z innego środowiska, jednak udało im się stworzyć wspólny system łączenia swoich wizji i umiejętności, co w efekcie oznacza wielobarwność, międzygatunkowość, momentami odrealniony i pozbawiony reguł system pracy. Muzyka Jerry’ego jest międzygatunkowa do szpiku jego połyskującego saksofonu. Jego jazz-nie-jazz jest buntem (…) Nie jest zaprzeczeniem jazzu, a jego kolorowym, zabawnym, młodszym kumplem. To głos nowego pokolenia wykształconych artystów, którzy stawiają na swoje i nie boją się tego robić.
24h
Autorski album Bernarda Maseli „Drifter” ukazał się w serii Polish Jazz Masters. Płyta nie bez kozery nosi tytuł „Włóczęga”. Przez 35 lat swojej działalności scenicznej ten wirtuoz wibrafonu udzielał się w przeróżnych stylistycznie zespołach i projektach (Walk Away, Young Power, Music Painters, Urszula Dudziak, Laboratorium, The Globetrotters, MaBaSo). Wszystkie one mieszczą się o obrębie szeroko pojętego jazzu fusion. „Każdy utwór pochodzi z innego obszaru stylistycznego, zadając tym samym kłam stwierdzeniu, jakoby instrumenty sztabkowe należały wyłącznie do świata jazzu i muzyki poważnej. Mamy, więc klasyczne fusion (Drifter), r&b (Windfalls), bluesa (Five O’clock), balladę rockową (Sopot) czy wreszcie world music w postaci utworów Edzengi czy Desert is crying on us". Utwory utrzymane są nie tylko w kompletnie innym charakterze, ale przede wszystkim realizowane przez inne składy osobowe. „Dwanaście utworów, blisko trzydziestu wykonawców – jeżeli chociaż jedna z kompozycji zostanie z Państwem na dłużej, będzie to dla mnie największa nagroda”.
24h
Lista utworów: Winyl 1: Strona A: 1. Prelude No. 24 In D Minor, Op.28 2. Fantasie Impromptu, Op. 66 3. Prelude G Major No. 3, Op. 28 4. Prelude E Major No. 7, Op. 28 Strona B: 1. Prelude A Flat Major No. 17, Op. 28 2. Tatum On My Mind 3. Surrey With The Fringe On Top Winyl 2: Strona C: 1. Some Other Time 2. Love Is Here To Stay 3. Begin The Beguine Strona D: 1. Night And Day 2. Caravan 3. Rosemary s Baby
24h
Debiut płytowy Jerzego Mączyńskiego z formacją Jerry & The Pelican System na winylu. Projekt „Pelican” od początku zakładał poszukiwania wśród muzyków młodego pokolenia. Zespół stworzyli: perkusistka Wiktoria Jakubowska, trębacz Marcin Elszkowski, pianista Marcel Baliński, kontrabasista Franciszek Pospieszalski oraz oczywiście saksofonista Jerzy Mączyński. Do składu gościnnie dołączyła hinduska skrzypaczka Apoorva Krishna, z którą Jerry podjął współpracę podczas studiów w Walencji. Choć muzyk stojący na czele Jerry & The Pelican System inspiruje się raczej wolnością i majestatem tych ptaków, fascynuje go wielobarwność i ptasia niezależność, to ryzykancka natura pelikanów także odbija się w twórczości kwintetu. Ich ryzyko to nic innego jak wyrażanie swojego głosu, głosu nowego pokolenia, które nie boi się zredefiniować pojęcia jazzu. I pewnie nawet się nad tym nie zastanawiają, bo Jerzy Mączyński tworzy po prostu swoją muzykę. Słowo „pelican” musimy tu traktować jako przymiotnik. A więc pelikanowy system muzyki Mączyńskiego oznacza absurdalność, zmienność, ilustracyjność. Każdy z instrumentalistów pochodzi z innego środowiska, jednak udało im się stworzyć wspólny system łączenia swoich wizji i umiejętności, co w efekcie oznacza wielobarwność, międzygatunkowość, momentami odrealniony i pozbawiony reguł system pracy. Materiał z płyty wymaga otwartości zarówno wykonawców, jak i odbiorców. Nie znajdziemy tu klasycznych rozwiązań, które dadzą się zaszufladkować. Muzyka Jerry’ego jest międzygatunkowa do szpiku jego połyskującego saksofonu. Jerry twierdzi, że jazz to zamknięte pudełko pełne wyrazów. Można doń dodawać, ale forma jest już skończona. Jego jazz-nie-jazz jest buntem wyrażonym nie negatywnymi emocjami, lecz przez potrzebę zaprezentowania tego, co mu w duszy gra. Nie jest zaprzeczeniem jazzu, a jego kolorowym, zabawnym, młodszym kumplem. To głos nowego pokolenia wykształconych artystów, którzy stawiają na swoje i nie boją się tego robić. "(…) Skoro istnieje tak wielobarwna muzyka, wykonywana w porywający sposób przez tak utalentowanych instrumentalistów, jazz z pewnością szybko nie przejdzie do lamusa." - Czesław Romanowski Lista utworów: Side A 1. Big Kraśka 2. PeeaceOFF I 3. PeeaceOFF II 4. PeeaceOFF III Side B 1. Chaos I 2. Chaos II 3. Chaos III 4. Cosmic Violet
Obecnie brak na stanie
25 września w Carnegie Hall (Weill Recital Hall) odbył się niepowtarzalny koncert Makowicz vs. Możdżer , którego współorganizatorami byli Instytut Kultury Polskiej w NY i Pomaton EMI. Dwaj mistrzowie wagi ciężkiej jazzowego fortepianu zagrali kompozycje własne oraz Chopina, Ellingtona...Dźwięki przez nas zarejestrowane będą dla Was dostępne na płycie CD zatytułowanej "Makowicz vs. Możdżer at the Carnegie Hall". Pomysł na koncertowy pojedynek w Carnegie Hall Adama Makowicza i Leszka Możdżera wziął się...ze snu Pawła Potoroczyna. "Odebrałem kiedyś telefon i usłyszałem w słuchawce "Dzień dobry. Tu mówi Paweł Potorczyn z Instytutu Kultury Polskiej w Nowym Jorku. Śnił mi się Pan wczoraj. Śniła mi się owacja na stojąco po Pańskim koncercie z Adamem Makowiczem w Carnegie Hall. Co Pan na to?". Odpowiedziałem, że to bardzo piękny sen i oby się ziścił. Tak doszło do tego koncertu" wspomina Leszek Możdżer. Carnegie Hall to najbardziej prestiżowa sala koncertowa na świecie. W połowie lat siedemdziesiątych to właśnie tam odbył się amerykański debiut Adama Makowicza. Po prawie trzydziestu latach na tych samych deskach niekwestionowany mistrz solowej pianistyki jazzowej spotkał się ze wschodzącą gwiazdą polskiego jazzu, Leszkiem Możdżerem. Dla młodego pianisty koncert z Makowiczem był wielkim przeżyciem - "Mam do niego ogromy szacunek. To jeden z mistrzów, którymi fascynowałem się od młodych lat. Dla mnie to jest wielkie i symboliczne spotkanie. Mając świadomość, że mogę polec, nie mam wątpliwości, że chcę z nim zagrać". Znawcy i krytycy muzyczni orzekli, że o porażce nie mogło być mowy. Obaj muzycy okazali się godnymi siebie przeciwnikami. Techniczna wirtuozeria Makowicza w połączeniu z niepokornością i zadziornością Możdżera zaowocowała niepowtarzalnym koncertem, który możemy usłyszeć na płycie "Makowicz vs. Możdżer at the Carnegie Hall". Repertuar koncertu wybrał Adam Makowicz. Złożyły się na niego interpretacje kompozycji Chopina oraz standardy muzyki jazzowej z lat trzydziestych i czterdziestych. Możdżerowi znacznie bliższy jest Chopin. Słynie z niebanalnych, jazzowych transkrypcji utworów wielkiego kompozytora. Na płycie możemy usłyszeć trzy preludia, które artyści wykonują wspólnie oraz jedno preludium i fantazję Impromptu wykonywaną solo przez Makowicza. Fantazje Chopina słyną z tego, że dają największą swobodę interpretacyjną, ale przez to potrafią sprawić niemałą trudność. Leszka Możdżera z kolei możemy usłyszeć solo w kompozycji Adama Makowicza, pt. "Tatum on my mind". To symboliczny wybór, ponieważ utwór ten powstał jako hołd dla mistrza artysty, Arta Tatuma - pianisty, który wyniósł solową pianistykę jazzową do rangi osobnego zjawiska w jazzie nowoczesnym. Równie interesująco w interpretacjach duetu brzmią amerykańskie standardy autorstwa Leonarda Bernsteina, Georga Gershwina, Cole Portera i Duke’a Ellingtona (muzycy sięgnęli po jeden z popisowych utworów jego orkiestry - "Caravan"). Ten fragment płyty inauguruje klasyk musicalowy - "The Surrey with the fringe on the top" skomponowany przez Richarda Rogersa do musicalu "Oklahoma". Miłośnicy kina mogą pamiętać go z jednej z najzabawniejszych scen słynnej komedii romantycznej, "Kiedy Harry poznał Sally". Całość wieńczy natomiast kompozycja znacznie bardziej mroczna i nastrojowa - "Dziecko Rosemary" autorstwa Krzysztofa Komedy. Utwór ten, który na stałe wszedł do kanonu najważniejszych polskich kompozycji jazzowych pochodzi ze ścieżki dźwiękowej, którą Komeda stworzył na potrzeby filmu Romana Polańskiego pod tym samym tytułem. W Carnegie Hall znany na całym świecie mistrz miał stoczyć pojedynek z ruszającym dopiero na podbój świata uczniem. Zamiast tego zarówno koncert, jak i dokumentująca go płyta są wyrazem dojrzałego spotkania dwóch wielkich muzyków, którzy podziałali na siebie inspirująco. (EMI)
Obecnie brak na stanie
Solowy album Adama Makowicza „Live Embers” został wznowiony przez Polskie Nagrania w ekskluzywnej reedycji kultowej serii Polish Jazz, znanej fanom polskiej muzyki jazzowej od lat 60. Reedycję przygotowano z niezwykłą starannością, autorem odświeżonego brzmienia jest wybitny reżyser dźwięku - Jacek Gawłowski. Płyty zostały wytłoczone gramaturze 180. Autorem odświeżonego brzmienia jest wybitny reżyser dźwięku - Jacek Gawłowski. Adam Makowicz jest najlepiej rozpoznawalnym w świecie polskim pianistą jazzowym. Jego nazwisko i dyskografia są obecne w większości liczących się leksykonów i encyklopedii jazzowych. Należy od lat do ścisłej czołówki muzyków, którzy w latach 50. i 60. tworzyli polską scenę jazzu. Płyta "Live Embers" została wydana w roku 1975 jako nr. 43 w serii Polish Jazz. Była jedynym w pełni solowym nagraniem Adama Makowicza, jakie ukazało się w Polsce. Na albumie znajduje się siedem utworów autorstwa Adama Makowicza m.in. „Żarzące się węgielki” - 2 wersje - to refleksyjne miniatury, tworzące w dwóch zbliżonych wersjach ramy całej płyty; „Raz tak, raz nie”, jedna to z najlepszych kompozycji pianisty. Album dopełniają bardziej osobiste kompozycje pianisty, jak „Opalizacja” i „Ballada dla R”, będące rodzajem interludiów a także zagadkowe „Tańcząca panda” i „Passiflora”. Na płycie znajdziemy również standardy autorstwa Scotta Joplina „Solace” i „Entertainer”, grane przez Makowicza z odrobiną zamierzonej nonszalancji oraz humoru i ze swingiem, który w następnych latach stał się głównym postulatem estetycznym Makowicza. Obok tego coltrane'owskie „Countdown” i „Giant Steps” będące w istocie skrajnie trudnymi jazzowymi etiudami. Świetna płyta! Warto po nią sięgnąć ponownie. Lista utworów: Side A 1. Live Embers I 2. Raz tak, raz nie 3. Passiflora 4. Solace 5. Ballada dla R. 6. Countdown Side B 1. Tańcząca panda 2. Giant Steps 3. Opalizacja 4. The Entertainer 5. Live Embers II
24h
Solowy album Adama Makowicza „Live Embers” został wznowiony przez Polskie Nagrania w ekskluzywnej reedycji kultowej serii Polish Jazz, znanej fanom polskiej muzyki jazzowej od lat 60. To pierwsze tak obszerne opracowanie w historii tej znakomitej płyty. Album, przy zachowaniu oryginalnej okładki, został wzbogacony dwujęzyczną książeczką z tekstem Tomasza Szachowskiego. Autorem odświeżonego brzmienia jest wybitny reżyser dźwięku - Jacek Gawłowski. Adam Makowicz jest najlepiej rozpoznawalnym w świecie polskim pianistą jazzowym. Jego nazwisko i dyskografia są obecne w większości liczących się leksykonów i encyklopedii jazzowych. Należy od lat do ścisłej czołówki muzyków, którzy w latach 50. i 60. tworzyli polską scenę jazzu. Płyta "Live Embers" została wydana w roku 1975 jako nr. 43 w serii Polish Jazz. Była jedynym w pełni solowym nagraniem Adama Makowicza, jakie ukazało się w Polsce. Na albumie znajduje się siedem utworów autorstwa Adama Makowicza m.in. „Żarzące się węgielki” - 2 wersje - to refleksyjne miniatury, tworzące w dwóch zbliżonych wersjach ramy całej płyty; „Raz tak, raz nie”, jedna to z najlepszych kompozycji pianisty. Album dopełniają bardziej osobiste kompozycje pianisty, jak „Opalizacja” i „Ballada dla R”, będące rodzajem interludiów a także zagadkowe „Tańcząca panda” i „Passiflora”. Na płycie znajdziemy również standardy autorstwa Scotta Joplina „Solace” i „Entertainer”, grane przez Makowicza z odrobiną zamierzonej nonszalancji oraz humoru i ze swingiem, który w następnych latach stał się głównym postulatem estetycznym Makowicza. Obok tego coltrane'owskie „Countdown” i „Giant Steps” będące w istocie skrajnie trudnymi jazzowymi etiudami. Album dostępny jest również w wersji analogowej.
Obecnie brak na stanie
Płyta „Unit” jest ważnym ogniwem w karierze Adama Makowicza. Została wydana w 1973 roku w serii Polish Jazz pod numerem 35. Jest to jeden z pierwszych w Polsce albumów fusion w dość kameralnym (duet) ujęciu. Ze względu na kameralne instrumentarium, obaj muzycy musieli dać z siebie wszystko, by wypełnić całą przestrzeń i zrobili to po mistrzowsku pokazując prawdziwą wirtuozerię. Makowicz jest mistrzem stopniowania i kształtowania napięcia poprzez rytm i niewielu jest w świecie pianistów, którzy mu w tym dorównują. Natomiast drive, ekspresja, przekonujący łuk frazy w improwizacjach – to są cechy Bartkowskiego i jego bębnów, bogatych zarówno rytmicznie jak i kolorystycznie, wypełniających przestrzeń czasu w sposób naturalny i fascynujący! Obaj muzycy prowadzą narrację wspólną i jednocześnie niezależną. Dwie opowieści na ten sam temat, z całą masą zaskoczeń, niuansów i nieoczekiwanych zwrotów akcji! W repertuarze, obok własnych kompozycji znalazło się także kilka pozycji klasycznych: efektowny „Seven for Five” Karolaka, „It’ s Not Bad” Komedy oraz standard Raya Noble’a „Cherokee”. Paradoksalnie, płyta „Unit” ma szansę być odkryta na nowo. Makowicz niepoprawny, brzmiący chwilami garażowo, wręcz punkowo, nieokiełznany w pomysłach, wspomagany przez fantastycznego bębniarza, może okazać się dla wielu fanów sporym zaskoczeniem. Lista utworów: 1. The Song From The Valleys / Pieśń Z Dolin 2:39 2. War Song / Pieśń Wojenna 3:16 3. The Song From The Hills / Pieśń Ze Wzgórz 4:05 4. Drinking Song / Pieśń Pijacka 3:55 5. Sacred Song / Pieśń Religijna 4:00 6. Seven For Five 2:50 7. Suggestion / Propozycja 4:30 8. Blues 4:00 9. It's Not Bad / Nie Jest Zle 2:53 10. Cherokee 4:58
24h
A1 The Song From The Valleys = Pieśń Z Dolin 2:42A2 War Song = Pieśń Wojenna 3:18A3 The Song From The Hills = Pieśń Ze Wzgórz 4:08A4 Drinking Song = Pieśń Pijacka 3:06A5 Sacred Song = Pieśń Religijna 4:02B1 Seven For Five 2:53B2 Suggestion 4:33B3 Blues 4:02B4 Its Not Bad 2:54B5 Cherokee 4:58
24h
To będzie wielkie wydarzenie - Doktor House wydaje pierwszą płytę! Znakomity brytyjski aktor Hugh Laurie, który zdobył światową sławę rolą genialnego diagnosty i gburowatego człowieka w słynnym amerykańskim serialu, na fonograficznym debiucie w znakomitym stylu oddaje hołd bluesowi starej szkoły. Nie wszyscy wiedzą, ale Hugh Laurie jest równie dobrym muzykiem, co aktorem. Świetnie gra na fortepianie, gitarze, perkusji, harmonijce i saksofonie. Miłość do bluesa. eksplodowała, gdy Hugh był jeszcze młodym chłopcem. "Pewnego dnia usłyszałem w radiu piosenkę. Jestem pewny, że była to »I Can't Quit You Baby« Willego Dixona. Ona zmieniła moje życie. Wkroczyłem do świata bluesa" - opowiada Laurie. Na "Let Them Talk" Anglik prezentuje talent wokalny i pianistyczny. Wspierają go gościnnie między innymi takie sławy, jak Tom Jones, Irma Thomas, Dr. John, Allen Toussaint. Hugh Laurie nagrywał swoje wersje bluesowych klasyków w Los Angeles i w Kingsway Studios, znajdujących się w słynnej French Quarter w Nowym Orleanie. Za produkcję odpowiadał laureat Grammy, Joe Henry. "Let Them Talk" przyrównuje się do tak genialnych muzycznych przedsięwzięć, jak soundtracki do "Buena Vista Social Club" i "Bracie, gdzie jesteś?" braci Coenów. Hugh Laurie zmierzył się na albumie z klasykami między innymi autorstwa Lead Belly'ego, Roberta Johnsona, Raya Charlesa, Louisa Armstronga, Fatsa Wallera. Anglik już kilka razy dowiódł, że ma talent muzyczny i choćby z tego powodu po krążek warto sięgnąć. Z jego pianistycznych umiejętności skorzystał Meat Loaf na swojej ostatniej studyjnej płycie. Nagrany przez niego album powinien zachwycić miłośników starego bluesa i world music, a także lubianego w Polsce serialu "Doktor House". Poza Laurie'em i wspomnianymi gośćmi w nagraniu płyty udział wzięli: Jay Bellerose (perkusja), David Piltch (gitara basowa), Greg Leisz (gitara, dobro, mandolina), Patrick Warren (klawisze) i Kevin Breit (gitara, mandolina). Hugh Laurie będzie promować materiał z "Let Them Talk" na kilku koncertach - w Paryżu, Londynie i Berlinie. Wersja na LP.
Obecnie brak na stanie
Album „Reminiscence” został wznowiony przez Polskie Nagrania w ekskluzywnej reedycji kultowej serii Polish Jazz, znanej fanom polskiej muzyki jazzowej od lat 60. To pierwsze tak obszerne opracowanie w historii tej znakomitej płyty. Album, przy zachowaniu oryginalnej okładki, został wzbogacony dwujęzyczną książeczką z tekstem Tomasza Szachowskiego. Autorem odświeżonego brzmienia jest wybitny reżyser dźwięku - Jacek Gawłowski. Płyta „Reminiscence” zarejestrowana w marcu 1971 roku, dla serii Polish Jazz z numerem 25, jest najważniejszym dokumentem w twórczości Mieczysława Kosza. Krótkie, trwające zaledwie 29 lat życie artysty, zakończone tragedią, nie znajduje odpowiednika w biografii żadnego innego polskiego twórcy jazzowego. Album „Reminiscence” wiernie odzwierciedla główne nurty twórczości i pianistyki Mieczysława Kosza. Na pierwszej części płyty mamy parafrazy znanych z muzyki poważnej utworów, które należały do stałego repertuaru pianisty (Chopin, Borodin, Liszt). W drugiej jej części znajdują się dwie kompozycje pianisty i kończący płytę utwór Bronisława Suchanka, które zmierzają one w stronę free jazzu. Kosz powiedział kiedyś: „W swojej grze nie próbuję odrzucać wszystkich reguł, ale przynajmniej zignorować niektóre z nich”. Uważne przesłuchanie całej muzyki zawartej na płycie „Reminiscence” pozwala ocenić miarę talentu Mieczysława Kosza nie tylko jako genialnego pianisty, ale również w ujęciu czysto twórczym. Tomasz Stańko niezwykle celnie powiedział o jego muzyce: „Muzyka Kosza to zaduma i czekanie na piękno. W tym się spełniał, zrzucał wszelkie balasty”.
Obecnie brak na stanie
Album legendarnej grupy jazzowej - Krzysztof Komeda Quintet „Astigmatic” (SACD Hybrid) wydany w limitowanym nakładzie, w cyklu „Polskie Nagrania catalogue selections”. Jest to pierwsza w Polsce edycja tej płyty zrealizowana w formacie SACD (Super Audio Compact Disc). W celu zapewnienia pełnej zgodności ze standardowymi odtwarzaczami płyt CD, niniejszy seria SACD została wykonana jako hybrydowa i zawiera dodatkową warstwę danych w formacie CD Audio, czytaną przez wszystkie odtwarzacze CD. Częstotliwość próbkowania strumienia danych DSD wykorzystywanego na płytach SACD jest 64 razy wyższa niż na płycie audio CD i wynosi 2,824MHz. „Astigmatic”, płyta nagrana przez Kwintet Krzysztofa Komedy to dzieło, które stało się fundamentem polskiej sceny jazzu. Nagrana ponad 50 lat temu, niezmiennie określana jest w opiniach znawców, jak i zwykłych fanów jazzu jako najwybitniejszy album nagrany kiedykolwiek przez polskich muzyków. Tę opinię potwierdzają plebiscyty i ankiety organizowane w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat przez programy radiowe (m.in. Program III PR, Program II PR), jak i fachowe pisma (Jazz Forum). Płyta „Astigmatic” Krzysztofa Komedy niezmiennie dostawała najwięcej głosów. „Astigmatic” to sztandarowe dzieło Krzysztofa Komedy, twórcy, do którego dorobku odwołują się polscy muzycy reprezentujący różne pokolenia i orientacje stylistyczne. Jest mitem, którego siła nie słabnie, mimo tego, że od śmierci kompozytora minęło kilkadziesiąt lat. Lista utworów: 1. Astigmatic 2. Kattorna 3. Svantetic
24h
Takiego wydania albumu „Astigmatic” jeszcze nie było! Limitowana edycja najsłynniejszej polskiej płyty jazzowej z okazji przypadającej w tym roku 90 rocznicy urodzin Krzysztofa Komedy oraz 50 lat od wydania albumu. Została wytłoczona na różowym, przezroczystym krążku w czarne desenie w gramaturze 180g. Wewnętrzna koperta winyla zawiera dwujęzyczny tekst pióra Tomasza Szachowskiego. Płyta nagrana przez Kwintet Krzysztofa Komedy to dzieło, które stało się fundamentem polskiej sceny jazzu. Wydana 50 lat temu, niezmiennie określana jest w opiniach znawców, jak i zwykłych fanów jazzu jako najwybitniejszy album nagrany kiedykolwiek przez polskich muzyków. Tę opinię potwierdzają plebiscyty i ankiety organizowane w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat przez programy radiowe (m.in. Program III PR, Program II PR), jak i fachowe pisma (Jazz Forum). Płyta „Astigmatic” Krzysztofa Komedy niezmiennie dostawała najwięcej głosów. „Astigmatic” to sztandarowe dzieło Krzysztofa Komedy, twórcy, do którego dorobku odwołują się polscy muzycy reprezentujący różne pokolenia i orientacje stylistyczne. Jest mitem, którego siła nie słabnie, mimo tego, że od śmierci kompozytora minęło kilkadziesiąt lat. Nowa edycja płyty „Astigmatic” powinna znaleźć się w zbiorach muzycznych każdego fana Krzysztofa Komedy i polskiego jazzu. Lista utworów: Side A 1. Astigmatic Side B 1. Kattorna 2. Svantetic
Obecnie brak na stanie
Edycja płyty „Astigmatic” powinna znaleźć się w zbiorach muzycznych każdego fana Krzysztofa Komedy i polskiego jazzu. Album został wznowiony w ramach kultowej serii „Polish Jazz” przez Polskie Nagrania. Reedycję przygotowano z niezwykłą starannością, autorem odświeżonego brzmienia jest wybitny reżyser dźwięku - Jacek Gawłowski. Płyty zostały wytłoczone gramaturze 180. „Astigmatic”, płyta nagrana przez Kwintet Krzysztofa Komedy to dzieło, które stało się fundamentem polskiej sceny jazzu. Nagrana ponad 50 lat temu, niezmiennie określana jest w opiniach znawców, jak i zwykłych fanów jazzu jako najwybitniejszy album nagrany kiedykolwiek przez polskich muzyków. Tę opinię potwierdzają plebiscyty i ankiety organizowane w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat przez programy radiowe (m.in. Program III PR, Program II PR), jak i fachowe pisma (Jazz Forum). Płyta „Astigmatic” Krzysztofa Komedy niezmiennie dostawała najwięcej głosów. „Astigmatic” to sztandarowe dzieło Krzysztofa Komedy, twórcy, do którego dorobku odwołują się polscy muzycy reprezentujący różne pokolenia i orientacje stylistyczne. Jest mitem, którego siła nie słabnie, mimo tego, że od śmierci kompozytora minęło kilkadziesiąt lat. Płyta jest dostępna również na CD. Lista utworów: Side A 1. Astigmatic Side B 1. Kattorna 2. Svantetic
24h
Album „Reminiscence” został wznowiony przez Polskie Nagrania w ekskluzywnej reedycji kultowej serii Polish Jazz, znanej fanom polskiej muzyki jazzowej od lat 60. Reedycję przygotowano z niezwykłą starannością, autorem odświeżonego brzmienia jest wybitny reżyser dźwięku - Jacek Gawłowski. Płyty zostały wytłoczone gramaturze 180. Płyta „Reminiscence” zarejestrowana w marcu 1971 roku, dla serii Polish Jazz z numerem 25, jest najważniejszym dokumentem w twórczości Mieczysława Kosza. Krótkie, trwające zaledwie 29 lat życie artysty, zakończone tragedią, nie znajduje odpowiednika w biografii żadnego innego polskiego twórcy jazzowego. Album „Reminiscence” wiernie odzwierciedla główne nurty twórczości i pianistyki Mieczysława Kosza. Na pierwszej części płyty mamy parafrazy znanych z muzyki poważnej utworów, które należały do stałego repertuaru pianisty (Chopin, Borodin, Liszt). W drugiej jej części znajdują się dwie kompozycje pianisty i kończący płytę utwór Bronisława Suchanka, które zmierzają one w stronę free jazzu. Kosz powiedział kiedyś: „W swojej grze nie próbuję odrzucać wszystkich reguł, ale przynajmniej zignorować niektóre z nich”. Uważne przesłuchanie całej muzyki zawartej na płycie „Reminiscence” pozwala ocenić miarę talentu Mieczysława Kosza nie tylko jako genialnego pianisty, ale również w ujęciu czysto twórczym. Tomasz Stańko niezwykle celnie powiedział o jego muzyce: „Muzyka Kosza to zaduma i czekanie na piękno. W tym się spełniał, zrzucał wszelkie balasty”. Lista utworów: Side A 1. Tańce połowieckie 2. Preludium C-moll c-moll 3. Marzenie miłosne 4. Yesterday Side B 1. Wspomnienie 2. For You 3. Spełnienie
Obecnie brak na stanie
Limitowana edycja albumu zespołu Laboratorium „Quasimodo” (SACD Hybrid) wydana w limitowanym nakładzie, w cyklu „Polskie Nagrania catalogue selections”. Jest to pierwsza w Polsce edycja tej płyty zrealizowana w formacie SACD (Super Audio Compact Disc). Album „Quasimodo” był drugim krążkiem nagranym przez Laboratorium w prestiżowej serii Polish Jazz i piątym w dyskografii zespołu. Zarejestrowany materiał wpisywał się w stylistykę ekspresyjnego fusion zaprezentowaną na Modern Pentathlon, ukazując jednocześnie progresywne oblicze zespołu, zorientowanego na ciągłe poszukiwania. Album przygotowano niezwykle starannie pod względem formy całości, struktury poszczególnych kompozycji i szaty brzmieniowej. Na repertuar albumu składają się cztery rozbudowane utwory i cztery krótkie improwizowane fragmenty, z których dwa można traktować jako intra. Taki charakter ma Przejazd, będący wstępem do I’m Sorry, I’m Not a Driver, a także Etiudka, akustyczna impresja Grzywacza, wprowadzająca Śniegową panienkę. Mimo niemal czterech dekad, jakie upłynęły od nagrania płyty, muzyka Quasimodo nie straciła niczego ze swej atrakcyjności. Wciąż brzmi nowocześnie, a melodyjne tematy i wyrafinowane improwizacje solistów mogą nadal inspirować jazzmanów młodego pokolenia. Pierwszy raz w Polsce klasyka polskiej muzyki rozrywkowej ukazuje się na nośniku SACD. Cykl zawiera najważniejsze płyty z katalogu Polskich Nagrań, które zostały na nowo zremasterowane i wydane z niespotykaną dotąd starannością w formacie SACD. Wybór tego formatu jest ukłonem w stronę audiofilów. Reedycja najważniejszych płyt w formacie SACD, ze względu na dostępność archiwów Polskich Nagrań w postaci analogowych taśm matek, jest naturalnym wyborem umożliwiającym najdoskonalsze zbliżenie się albumów do analogowego oryginału wynosząc je na niespotykany dotąd na polskim rynku muzycznym poziom. W celu zapewnienia pełnej zgodności ze standardowymi odtwarzaczami płyt CD, niniejszy seria SACD została wykonana jako hybrydowa i zawiera dodatkową warstwę danych w formacie CD Audio, czytaną przez wszystkie odtwarzacze CD. Częstotliwość próbkowania strumienia danych DSD wykorzystywanego na płytach SACD jest 64 razy wyższa niż na płycie audio CD i wynosi 2,824MHz. 1. Przejazd (Krzysztof Ścierański) 2. I'm Sorry, I'm not a Driver (Krzysztof Ścierański) 3. Etiudka (Janusz Grzywacz) Śniegowa panienka (Marek Stryszowski) 4. Lady Rolland (Marek Stryszowski) 5. Quasimodo (Janusz Grzywacz) 6. Kyokushinkai (Paweł Ścierański, Mieczysław Górka) 7. Ikona in memory of Zbigniew Seifert
24h
„Quasimodo” był drugim krążkiem nagranym przez Laboratorium w prestiżowej serii Polish Jazz i piątym w dyskografii zespołu. Zarejestrowany materiał wpisywał się w stylistykę ekspresyjnego fusion zaprezentowaną na „Modern Pentathlon”, ukazując jednocześnie progresywne oblicze zespołu, zorientowanego na ciągłe poszukiwania. Album przygotowano niezwykle starannie pod względem formy całości, struktury poszczególnych kompozycji i szaty brzmieniowej. Na repertuar albumu składają się cztery rozbudowane utwory i cztery krótkie improwizowane fragmenty, z których dwa można traktować jako intra. Taki charakter ma „Przejazd”, będący wstępem do „I’m Sorry, I’m Not a Driver”, a także „Etiudka”, akustyczna impresja Grzywacza, wprowadzająca „Śniegową panienkę”. Mimo niemal czterech dekad, jakie upłynęły od nagrania płyty, muzyka „Quasimodo” nie straciła niczego ze swej atrakcyjności. Wciąż brzmi nowocześnie, a melodyjne tematy i wyrafinowane improwizacje solistów mogą nadal inspirować jazzmanów młodego pokolenia. Płyta dostępna także w wersji CD. Traklista: Side A 1. Przejazd (Krzysztof Ścierański) I’m Sorry, I’m not a Driver (Krzysztof Ścierański) 2. Etiudka (Janusz Grzywacz) Śniegowa panienka (Marek Stryszowski) 3. Lady Rolland (Marek Stryszowski) Side B 1. Quasimodo (Janusz Grzywacz) 2. Kyokushinkai (Paweł Ścierański, Mieczysław Górka) 3. Ikona – in memory of Zbigniew Seifert
Obecnie brak na stanie
Takiej edycji płyty „Go Right” Kwintetu Andrzeja Kurylewicza jeszcze nie było! Album został wznowiony przez Polskie Nagrania w ekskluzywnej reedycji kultowej serii Polish Jazz, znanej fanom polskiej muzyki jazzowej od lat 60. Dla fana polskiego jazzu „Go Right” Kwintetu Andrzeja Kurylewicza jest wydawnictwem tak samo znaczącym, jak wydana pod nr XL 001 VII Symfonia Beethovena (pod batutą Witolda Rowickiego) dla sympatyka klasyki i pełnowymiarowy debiut Niebiesko-Czarnych dla miłośnika big-beatu. Mamy bowiem do czynienia z płytą pionierską. Podczas gdy podobne formacje w Polsce mogły liczyć jedynie na wydanie czwórki, lub na udział w Kronikach festiwalowych Jazz Jamboree, Kwintet Kurylewicza nagrał pierwszą w Polsce jazzową płytę długogrającą. Sukces tego wydawnictwa zapoczątkował legendarną już dziś serię wydawniczą Polskich Nagrań – Polish Jazz. Na co dzień, Kwintet Andrzeja Kurylewicza, chętnie sięgał do amerykańskich standardów, jednakże album „Go Right” jest wypełniony ich autorskimi kompozycjami (Karolak, Ptaszyn i Kurylewicz). To pierwsze tak obszerne opracowanie tej znakomitej płyty w historii. Album, przy zachowaniu oryginalnej okładki, został wzbogacony obszerną, dwujęzyczną książeczką z tekstem Michała Wilczyńskiego. Autorem odświeżonego brzmienia jest wybitny reżyser dźwięku - Jacek Gawłowski. Płyta dostępna jest również w wersji analogowej.
24h
Longplay „Mainstream” to czysty jazz, oparty na przejrzystych, sprawdzonych formach, z improwizacjami muzyków o niekwestionowanym autorytecie. Słucha się tych wykonań znakomicie! Każdy słuchacz znajdzie tu z pewnością coś dla siebie. Jedni będą śledzić rozpostarte na szerokim łuku solówki Ptaszyna, inni podążą za niezrównanym timingiem i wyobraźnią harmoniczną Karolaka, jeszcze inni dostrzegą odmienność gry Marka Blizińskiego. Całość oparta jest na mocnym fundamencie sekcji, co gwarantuje wyrazisty i swingujący beat Bartkowskiego. „Mainstream” to czysty jazz, oparty na przejrzystych, sprawdzonych formach, z improwizacjami muzyków o niekwestionowanym autorytecie. Wydaje się, że po wielu latach, jakie minęły od premiery albumu, jego przesłanie jest nadal aktualne. 500 ręcznie numerowanych egzemplarzy 180g, błękitny winyl z pomarańczowym labelem, koperta wewnętrzna zawiera zdjęcia i liner note w języku polskim i angielskim, autorem tekstu jest Tomasz Szachowski Jan Ptaszyn Wróblewski - Tenor Saxophone Wojciech Karolak - Hammond Organ Drums – Czesław Bartkowski Guitar – Marek Bliziński Lista utworów: Side A 1. I Hear Music 2. My Favourite Things 3. Dookoła Wojtek Side B 1. Walkin\' 2. I Got It Bad 3. It Could Happen To You
Obecnie brak na stanie
„Mainstream” Jana Ptaszyna Wróblewskiego i Wojciecha Karolaka to czysty jazz, oparty na przejrzystych, sprawdzonych formach, z improwizacjami muzyków o niekwestionowanym autorytecie. Słucha się tych wykonań znakomicie! Każdy słuchacz znajdzie tu z pewnością coś dla siebie. Jedni będą śledzić rozpostarte na szerokim łuku solówki Ptaszyna, inni podążą za niezrównanym timingiem i wyobraźnią harmoniczną Karolaka, jeszcze inni dostrzegą odmienność gry Marka Blizińskiego. Całość oparta jest na mocnym fundamencie sekcji, co gwarantuje wyrazisty i swingujący beat Bartkowskiego. „Mainstream” to czysty jazz, oparty na przejrzystych, sprawdzonych formach, z improwizacjami muzyków o niekwestionowanym autorytecie. Wydaje się, że po wielu latach, jakie minęły od premiery albumu, jego przesłanie jest nadal aktualne. Do płyty dołączono booklet z obszernym komentarzem w języku polskim i angielskim, autorem tekstu jest Tomasz Szachowski. Jan Ptaszyn Wróblewski - Tenor Saxophone Wojciech Karolak - Hammond Organ Drums – Czesław Bartkowski Guitar – Marek Bliziński Lista utworów: 1. I Hear Music 2. My Favourite Things 3. Dookoła Wojtek 4. Walkin' 5. I Got It Bad 6. It Could Happen To You
24h
Rewelacyjny album Wojciecha Karolaka „Easy!” w tym roku obchodzi swoją 45 rocznicę. Legendarnego nagrania dokonano w styczniu 1974 roku z całą plejadą gwiazd polskiego jazzu. W składzie big bandu, który poprowadził Jan „Ptaszyn” Wróblewski udział wzięli m.in. Zbigniew Namysłowski, Janusz Muniak, Tomasz Szukalski, Tomasz Stańko, Czesław Bartkowski oraz Novi Singers jako chórek. Jak pisał Wojciech Karolak w krótkim komentarzu zamieszczonym na okładce oryginalnego, winylowego wydania płyty: „Moim zamiarem było zrealizowanie płyty zawierającej muzykę rozrywkową nagraną przez muzyków jazzowych. Zrobiona na luzie i przeznaczona do słuchania na luzie, może wpadać jednym uchem, wypadać drugim. A jeżeli przy okazji sprawi słuchaczowi trochę przyjemności – będzie można uznać, że jej funkcja została spełniona.” Spełniona została z naddatkiem, bowiem „Easy!” nie tylko sprawdziło się jako muzyka lekka, łatwa i przyjemna. To rozbujane niebo dla tych, którzy szukają w jazzie pozytywnej energii, ciekawych melodii i finezyjnych aranżacji. „Easy!” to perła w polskiej dyskografii ceniona także na świecie. Lista utworów: Side A 1. A Day In The City 2. DACP 796 Endless transit 3. Instant Groove 4. Strzeż się szczeżui Side B 1. Easy! 2. Why Not Samba 3. Seven Shades of Blue 4. Goodbye
Obecnie brak na stanie
Rewelacyjny album Wojciecha Karolaka „Easy!” w tym roku obchodzi swoją 45 rocznicę. Legendarnego nagrania dokonano w styczniu 1974 roku z całą plejadą gwiazd polskiego jazzu. W składzie big bandu, który poprowadził Jan „Ptaszyn” Wróblewski udział wzięli m.in. Zbigniew Namysłowski, Janusz Muniak, Tomasz Szukalski, Tomasz Stańko, Czesław Bartkowski oraz Novi Singers jako chórek! Jak pisał Wojciech Karolak w krótkim komentarzu zamieszczonym na okładce oryginalnego, winylowego wydania płyty: „Moim zamiarem było zrealizowanie płyty zawierającej muzykę rozrywkową nagraną przez muzyków jazzowych. Zrobiona na luzie i przeznaczona do słuchania na luzie, może wpadać jednym uchem, wypadać drugim. A jeżeli przy okazji sprawi słuchaczowi trochę przyjemności – będzie można uznać, że jej funkcja została spełniona.” Spełniona została z naddatkiem, bowiem „Easy!” nie tylko sprawdziło się jako muzyka lekka, łatwa i przyjemna. To rozbujane niebo dla tych, którzy szukają w jazzie pozytywnej energii, ciekawych melodii i finezyjnych aranżacji. Easy! to perła w polskiej dyskografii ceniona także na świecie.
Obecnie brak na stanie
Płyta "Tiritaka" została wznowiona przez Polskie Nagrania w ekskluzywnej reedycji kultowej serii Polish Jazz, znanej fanom polskiej muzyki jazzowej od lat 60. To pierwsze tak obszerne opracowanie w historii tej znakomitej płyty. Przy zachowaniu oryginalnej okładki, album został wzbogacony dwujęzyczną książeczką z tekstem Tomasza Szachowskiego. Autorem odświeżonego brzmienia jest wybitny reżyser dźwięku - Jacek Gawłowski. "Tiritaka" to znakomity album quintetu Kazimierza Jonkisza. Jest to jedyny album w serii Polish Jazz, gdzie rolę lidera całej formacji pełni perkusista. To nawiązanie do pięknej tradycji, która wywodzi się jeszcze z czasów świetności amerykańskich big-bandów swingowych, prowadzonych przez takich mistrzów jak Chick Webb, Gene Krupa czy Lionel Hampton. W skład kwintetu wchodzą: genialny skrzypek Krzesimir Dębski (na krótko przed założeniem własnej grupy String Connection, która w pierwszej połowie lat osiemdziesiątych dominowała na polskiej scenie), saksofonista Andrzej Olejniczak, który grał w najważniejszych polskich zespołach lat 70-tych, takich jak Extra Ball i Sun Ship, pianista Janusz Skowron oraz młody basista Andrzej Łukasik. "Tiritaka" to jazz w najlepszym wydaniu i jeden z najsilniejszych albumów legendarnej serii jazzowej. Ten album powinien mieć w swojej kolekcji każdy miłośnik jazzu. Płyta dostępna jest również w wersji analogowej.
24h
Niewielki, ale jakże wspaniały, fragment twórczości wielkiej postaci świata jazzu i fusion, amerykańskiego pianisty, kompozytora Keitha Jarretta. Jego wspaniała, trwająca blisko pół wieku kariera, rozpoczęła się w drugiej połowie lat 60. W cyklu "Original Album Series" znalazło się pięć albumów solowych Jarretta, z których cztery ukazały się w okresie 1967-1971, a jeden w roku 1975. Kartonowy rękawek zawiera tytuły "Life Between The Exit Signs" (1967), "Restoration Ruin" (1968), "Somewhere Before" (1968), "The Mourning Of A Star" (1971) oraz "El Juicio" (The Judgement) (1975). Prawdziwe delikatesy dla miłośników jazzu z najwyższej możliwej półki. Lista utworów: CD 1: Life Between the Exit Signs 1. Lisbon Stomp 2. Love No. 1 3. Love No. 2 4. Everything I Love (Cole Porter) 5. Margot 6. Long Time Gone (But Not Withdrawn) 7. Life Between the Exit Signs 8. Church Dreams CD 2: Restoration Ruin 1. Restoration Ruin 2. All Right 3. For You and Me 4. Have a Real Time 5. Sioux City Sue New 6. You're Fortunate 7. Fire and Rain 8. Now He Knows Better 9. Wonders 10. Where Are You Going? CD 3: Somewhere Before 1. My Back Pages 2. Pretty Ballad 3. Moving Soon 4. Somewhere Before 5. New Rag 6. A Moment for Tears 7. Pouts' Over (And the Day's Not Through) 8. Dedicated to You" 9. Old Rag CD 4: The Mourning of a Star 1. Follow the Crooked Path (Though It Be Longer) 2. Interlude No. 3 3. Standing Outside 4. Everything That Lives Laments 5. Interlude No. 1 6. Trust 7. All I Want (Joni Mitchell) 8. Traces of You 9. The Mourning of a Star 10. Interlude No. 2 11. Sympathy CD 5: El Juicio (The Judgement) 1. Gypsy Moth 2. Toll Road 3. Pardon My Rags 4. Pre-Judgement Atmosphere 5. El Juicio 6. Piece for Ornette (L. V.) 7. Piece for Ornette (S. V.)
Obecnie brak na stanie