Edycja winylowa albumu „Fragile Ego” Kasia Pietrzko Trio, wydana na kolorowym, szafirowym winylu. To trzecia płyta zespołu Kasia Pietrzko Trio. Album został wydany w serii Polish Jazz. Kasia Pietrzko jest pierwszą pianistką, kompozytorką i liderką w historii tej najstarszej jazzowej serii płytowej, która wydawana jest od 58 lat. Kasia Pietrzko wraz ze swoim trio debiutowała w 2017 roku z ogromnym sukcesem otrzymując: Mateusza Trójki, nominację do Fryderyka oraz Grand Prix Jazz Melomani. Album „Fragile Ego” łączy w sobie z impresjonizm i silną ekspresję. Kobieca energia artystki w fascynujący sposób wpłynęła na siłę jej nowych kompozycji: ich wielowarstwowość, wielowątkowość i wielostylowość. Improwizacja Kasi Pietrzko stała się zaczepna, odważna, z mocnym przekazem, pozostając przy tym silnie melodyjną. Płyta "Fragile Ego" to efekt wykorzystania pełnego potencjału muzyków zespołu, który Kasia Pietrzko tworzy wraz z perkusistą Piotrem Budniakiem i kontrabasistą Andrzejem Święsem. Kompozytorka, by uzyskać obfite brzmienie, nie dodaje kolejnego głosu, a eksponuje możliwości każdego członka zespołu. Myślenie orkiestrowe podczas instrumentacji zostaje przełożone na trio, które nie zostaje sprowadzone do roli bezbarwnego akompaniamentu dla fortepianu. „Najważniejszy jest dla mnie słuchacz – mówi Kasia Pietrzko - człowiek, który wierzy w to, co robię i sprawia mu to satysfakcję albo ukojenie. Na koncertach opowiadam o swoich słabościach, supermocach i rzeczach, które się we mnie cały czas kotłują. To, że ktoś przyjdzie i tego wysłucha - to jest czad.” Lista utworów: 1. Shiny Spirit 2. Blue, Deep and Wide 3. Foggy Dreams 4. Widow (feat. Klara Cloud) 5. Cloudy Sky 6. CHLS 7. Blending Reality

„Fragile Ego” to trzecia płyta zespołu Kasia Pietrzko Trio. Album został wydany w serii Polish Jazz. Kasia Pietrzko jest pierwszą pianistką, kompozytorką i liderką w historii tej najstarszej jazzowej serii płytowej, która wydawana jest od 58 lat. Kasia Pietrzko wraz ze swoim trio debiutowała w 2017 roku z ogromnym sukcesem otrzymując: Mateusza Trójki, nominację do Fryderyka oraz Grand Prix Jazz Melomani. Album „Fragile Ego” łączy w sobie z impresjonizm i silną ekspresję. Kobieca energia artystki w fascynujący sposób wpłynęła na siłę jej nowych kompozycji: ich wielowarstwowość, wielowątkowość i wielostylowość. Improwizacja Kasi Pietrzko stała się zaczepna, odważna, z mocnym przekazem, pozostając przy tym silnie melodyjną. Płyta "Fragile Ego" to efekt wykorzystania pełnego potencjału muzyków zespołu, który Kasia Pietrzko tworzy wraz z perkusistą Piotrem Budniakiem i kontrabasistą Andrzejem Święsem. Kompozytorka, by uzyskać obfite brzmienie, nie dodaje kolejnego głosu, a eksponuje możliwości każdego członka zespołu. Myślenie orkiestrowe podczas instrumentacji zostaje przełożone na trio, które nie zostaje sprowadzone do roli bezbarwnego akompaniamentu dla fortepianu. „Najważniejszy jest dla mnie słuchacz – mówi Kasia Pietrzko - człowiek, który wierzy w to, co robię i sprawia mu to satysfakcję albo ukojenie. Na koncertach opowiadam o swoich słabościach, supermocach i rzeczach, które się we mnie cały czas kotłują. To, że ktoś przyjdzie i tego wysłucha - to jest czad.” Lista utworów: 1. Shiny Spirit 2. Blue, Deep and Wide 3. Foggy Dreams 4. Widow (feat. Klara Cloud) 5. Cloudy Sky 6. CHLS 7. Blending Reality

„Critique Of Swing In Two Parts” czyli czwarty album solowy Pianohooligana to zarazem analityczne i pełne ciepła spojrzenie na zjawisko muzyczne, pozostające jednym z fundamentów twórczej myśli artysty. Mowa o swingu – podstawie jazzu i nieodłącznym elemencie kultur pierwotnych. Wariacyjna forma dyptyku Piotra Orzechowskiego zadaje pytanie o rolę i nieuchwytną naturę swingu, kwestionując jego dotychczasowe, potoczne znaczenie. Po przeszło sześciu latach od pianistycznej trylogii wydawniczej dla Decca Classics (Experiment: Penderecki, 15 Studies For The Oberek i 24 Preludes & Improvisations) pianista wraca z wyjątkowo zagadkowym krążkiem. Podzielona na dwie ścieżki Krytyka swingu konsekwentnie kontynuuje oś unikalnych, „dźwiękowych manifestów” Pianohooligana, lecz tym razem zaskakuje oszczędnością formy i bardzo osobistym, frapującym brzmieniem. Jak pisze Piotr Metz w liner notes albumu: "Pianohooligan poszukał intuicyjnego, naturalnego, uniwersalnego pierwiastka, który jest wszędzie. Autentyczny, niezaplanowany, ludzki element, który pozwala na zupełnie inny, niejako metafizyczny sposób przeżywania muzyki. W czasach niezliczonych połączeń międzygatunkowych, Orzechowski sięga po jakość wspólną, podstawową." Album „Critique Of Swing In Two Parts” powstał w koprodukcji z Narodowym Centrum Kultury. Partnerami projektu są: Pogram 2 Polskiego Radia oraz Jazz Forum. Od głośnego zwycięstwa na szwajcarskim Montreux Jazz Solo Piano Competition 2011, Piotr Orzechowski, znany też jako Pianohooligan, pozostaje jednym z najbardziej ekscytujących polskich pianistów-improwizatorów. Bezkompromisowy dekonstruktor twórczości Krzysztofa Pendereckiego, artystyczny partner Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia, Sinfonii Varsovii, czy gwiazd światowego jazzu jak Randy Brecker, Avishai Cohen czy Carlos Zíngaro, oraz wielkich osobowości muzyki elektronicznej, by wymienić tylko Adriana Utleya z Portishead i Williama Basinskiego – koncentruje się jednak przede wszystkim na autorskiej twórczości solowej, która wymyka się prostym gatunkowym podziałom. Orzechowski jest autorem uznanych pionierskich przedsięwzięć wydawniczych, jak m.in. „Dziady” (2019, Anaklasis/PWM) na kwartet jazzowy z plejadą gigantów muzyki ambientowej, monumentalnego dzieła solowego „24 Preludes & Improvisations” (2017, Decca Classics) nawiązującego formą do DWK J.S. Bacha, czy radykalnego „Experiment: Penderecki” (2012, Decca Classics) powstałego we współpracy z samym kompozytorem, dającego skuteczny asumpt do artystycznego dialogu między światem jazzu i muzyki nowej. Laureat nagrody „O!Lśnienia” Onetu, regularnie wyróżniany przez Gazetę Wyborczą, Rzeczpospolitą, Jazz Forum czy RadioJAZZ.FM, wielokrotnie nominowany do nagrody „Fryderyk” i „Koryfeusz Muzyki Polskiej”. Lista utworów: 1. One 2. Two

Lista utworów: Side A: 1. My Friend John (Alternate A) 2. Tin Tin Deo Side B: 1. Stardust (Alternate A) 2. In A Mellow Tone (Take 2)

Legendarne jazzowe płyty w oryginalnych japońskich opakowaniach.

Lista utworów: A1->->Nice To See You->7:11 A2->->After Dinner Walk->7:06 A3->->Seven / Eleven->5:28 B1->->Follow Your Kite->6:20 B2->->Waltz For Two->5:41 B3->->Load Off Mind->6:45 Zbigniew Namysłowski Air Condition

Limitowana edycja legendarnego albumu Kwintetu Zbigniewa Namysłowskiego „Kujaviak Goes Funky” (SACD Hybrid) wydana w limitowanym nakładzie, w cyklu „Polskie Nagrania catalogue selections”. Jest to pierwsza w Polsce edycja tej płyty zrealizowana w formacie SACD (Super Audio Compact Disc). „Kujaviak Goes Funky” został nagrany w marcu 1975 i wydany później tego roku w serii Polish Jazz. Jest to jedna z najważniejszych pozycji tej serii i polskiej dyskografii jazzowej w ogóle. Tytułowa suita jako majstersztyk formalnej zgodności jazzowej kompozycji z polskim idiomem stała się wzorcem odniesienia dla wszelkich bliskich spotkań folkloru z inną muzyką. „Album Kujaviak Goes Funky” jest wielkim przebojem. W ankiecie krytyków Jazz Forum uznano go za trzecią najlepszą polska płytę jazzową wszechczasów, za Astigmatic i Winobraniem. Pierwszy raz w Polsce klasyka polskiej muzyki rozrywkowej ukazuje się na nośniku SACD. Cykl zawiera najważniejsze płyty z katalogu Polskich Nagrań, które zostały na nowo zremasterowane i wydane z niespotykaną dotąd starannością w formacie SACD. Wybór tego formatu jest ukłonem w stronę audiofilów. Reedycja najważniejszych płyt w formacie SACD, ze względu na dostępność archiwów Polskich Nagrań w postaci analogowych taśm matek, jest naturalnym wyborem umożliwiającym najdoskonalsze zbliżenie się albumów do analogowego oryginału wynosząc je na niespotykany dotąd na polskim rynku muzycznym poziom. W celu zapewnienia pełnej zgodności ze standardowymi odtwarzaczami płyt CD, niniejszy seria SACD została wykonana jako hybrydowa i zawiera dodatkową warstwę danych w formacie CD Audio, czytaną przez wszystkie odtwarzacze CD. Częstotliwość próbkowania strumienia danych DSD wykorzystywanego na płytach SACD jest 64 razy wyższa niż na płycie audio CD i wynosi 2,824MHz. 1. Kujaviak Goes Funky Gesówka Appenzeller's Dance 2. Smutny Jasio 3. Quiet Afternoon 4. Zabłąkana owieczka

Album „Heart” Tria Włodzimierza Nahornego, został wznowiony przez Polskie Nagrania w ekskluzywnej reedycji kultowej serii Polish Jazz, znanej fanom polskiej muzyki jazzowej od lat 60. To pierwsze tak obszerne opracowanie w historii tej znakomitej płyty. Album, przy zachowaniu oryginalnej okładki, został wzbogacony dwujęzyczną książeczką z tekstem Tomasza Szachowskiego. Autorem odświeżonego brzmienia jest wybitny reżyser dźwięku - Jacek Gawłowski. Płyta została nagrana w 1967 roku, i wydana w serii Polish Jazz pod numerem 15. Nahornemu na płycie towarzyszą: na kontrabasie Jacek Ostaszewski, oraz Sergiusz Perkowski na perkusji. „Nahorny, saksofonista z powołania i wyboru, rozpoczyna i kończy fortepianem. Charakter tego obramowania świadczy o sentymencie do tradycji jazzowej i ludowej. Jednakże to, co owe ramy ujmują dowodzi, iż właściwym żywiołem Nahornego jest dźwięk, jego siła, plastyczność, ważkość, kolor, wyraz. Dźwięk wyizolowany i dźwięk w kontekście rzeczywistości szmerowej otaczającej nas na co dzień. Dźwięk w kontekście jazzu i jazz w kontekście dźwięku. Sposób w jaki płyta została nagrana, jest równie niezwykły jak i jej treść. Nahorny uległ tu pokusie znanej chyba wszystkim artystom: pokusie jednorazowej, natychmiastowej i doskonałej kreacji. Przyniósł do studia tematy całkiem nowe („Jak dla kogo”, „List pedanta” i obydwa utwory fortepianowe), nie znane jeszcze partnerom i postanowił je nagrać bez próby, za pierwszym razem. Chodziło o silniejsze pobudzenie wyobraźni grających, o efekt świeżości, o pewnego rodzaju grę, hazard, test muzykalności. Chodziło także o coś więcej — o pewną prawdę muzyczną, która w jazzie znajduje najsilniejsze poparcie, mianowicie o stwierdzenie niepowtarzalności i jednorazowości każdego zdarzenia muzycznego.” Adam Sławiński Album dostępny jest również w wersji analogowej.

Nowy album Zbigniewa Namysłowskiego "Polish Jazz – YES!" ukazuje się w 77. rocznicę urodzin sakosfonisty i w imponujący sposób demonstruje jego niesłabnącą kreatywność i potencjał twórczy. Tytuł albumu to manifest i ostateczna deklaracja. Namysłowski określa "polish jazz" jako "to wszystko, co grają polscy muzycy", bez wskazywania na rodzimy folklor, który był dla niego tylko jedną z inspiracji. "Osiem nowych utworów nawiązuje pośrednio do ludowych źródeł, które stają się punktem wyjścia do metrycznej i tonalnej, w pełni autorskiej obróbki. Fenomen albumu polega na tym, że mimo złożonych i wyrafinowanych środków, mimo zapewne potężnej pracy nad przygotowaniem programu, utwory Namysłowskiego brzmią soczyście, toczą się wartko, z wyraźnym tanecznym pulsem, z nieodzowną dawką humoru. To jedna z najlepszych płyt w jego dorobku!" "Polish Jazz" to jednocześnie hasło symbolizujące najważniejszą jazzową serię w historii polskiej fonografii. "Polish Jazz – YES!" kontynuuje serię z numerem 77. W odróżnieniu do wersji albumu na CD winyl zawiera osiem utworów (bez Abra-besqua). W składzie kwintetu znaleźli się: Zbigniew Namysłowski * alto, soprano & sopranino saxes, Jacek Namysłowski * trombone, Sławek Jaskułke * piano, Paweł Puszczało * bass (1, 3, 7, 8, 9), Andrzej Święs * bass (2, 4, 5, 6), Grzegorz Grzyb * drums Lista utworów: Side A 1. Jadąc Zakopianką 2. Świr na lewo, świr na prawo 3. Poseł Mazur 4. Chór z gór Side B 1. Ober-Meister (Mistrz oberka) 2. Nie o'krzesany 3. Ślepa komenda 4. Jako tako

„Follow Your Kite”, to ważny, nieco lżejszego kalibru niż zwykle, album w dorobku Namysłowskiego. Chociaż powstał cztery dekady temu w 1980 roku, to wciąż stanowi znakomitą przepustkę do niezwykłego muzycznego świata Artysty. I mimo upływu lat słucha się go wciąż zaskakująco aktualnie. Mimo rezygnacji z bardziej awangardowej nuty i wejścia w elektryczne instrumentarium jego muzyka pozostała do szpiku „namysłowska”, a jej pięknem zachwycali się nie tylko fani jazzu, ale i muzycy, którzy mieli okazję ją wykonywać. Adzik Sendecki, pianista Air Condition: „Zawsze go podziwiałem, i to nie tylko za grę, chociaż zawsze był wybitnym saksofonistą, alei za kompozycje. Jego muzyka nie była prosta do grania, ale, co ważne, nie była oczywista. Rzecz jasna takie podejście do sekcji rytmicznej, jak w Air Condition, się już na świecie słyszało, ale przeprowadzone na polski grunt z jego czarującymi kompozycjami, melodiami i specyfiką było jak otwarcie okna. Muzyka Zbyszka zawsze miała jego twarz, bo on autentycznie tworzył. Jego muzyczny fundament zawsze był mocny i sugestywny.” Lista utworów: 1. Nice To See You 2. After Dinner Walk 3. Seven / Eleven 4. Follow Your Kite 5. Waltz For Two 6. Load Of Mind

"Open" to czwarta płyta Zbigniewa Namysłowskiego w serii Polish Jazz (Volume 74). Album ten ukazał się w drugiej połowie lat 80., prezentuje twórczość saksofonisty w pigułce, bo zawiera to, co słuchacze cenią u Zbigniewa Namysłowskiego najbardziej. Język muzyczny lidera wyraża się nie tylko w zjawiskowych improwizacjach, ale również w oryginalnych kompozycjach. Wszystkie na niniejszym krążku, z wyjątkiem "Who Can I Turn To", są autorstwa saksofonisty. Album "Open" to mozaika brzmień oraz dźwiękowych inspiracji w wykonaniu fantastycznie zgranego kwintetu! Album został wznowiony na CD i LP przez Polskie Nagrania w ekskluzywnej reedycji kultowej serii Polish Jazz, znanej fanom polskiej muzyki jazzowej od lat 60. To pierwsze tak obszerne opracowanie w historii tej znakomitej płyty. Lista utworów: Side A 1. Double Trouble Blues 2. Cuban Tango Mohito 3. Bop - Berek 4. 3 × Spagetti Side B 1. Rachitic March 2. Who Can I Turn To 3. Very Sad Bossa Nova 4. Cy To Blues, Cy Nie Blues

Limitowana edycja legendarnego albumu Zbigniewa Namysłowskiego „Winobranie” (SACD Hybrid) wydana w limitowanym nakładzie, w cyklu „Polskie Nagrania catalogue selections”. Jest to pierwsza w Polsce edycja tej płyty zrealizowana w formacie SACD (Super Audio Compact Disc). Winobranie jest jedną z najważniejszych płyt w historii polskiego jazzu. Niewiele albumów w historii jazzu ma taki status, jak Winobranie Zbigniewa Namysłowskiego. W Kwintecie obok lidera usłyszymy Tomasza Szukalskiego, Kazimierza Jonkisza Stanisława Cieślaka i Pawła Jarzębskiego. Pierwszy raz w Polsce klasyka polskiej muzyki rozrywkowej ukazuje się na nośniku SACD. Cykl zawiera najważniejsze płyty z katalogu Polskich Nagrań, które zostały na nowo zremasterowane i wydane z niespotykaną dotąd starannością w formacie SACD. Wybór tego formatu jest ukłonem w stronę audiofilów. Reedycja najważniejszych płyt w formacie SACD, ze względu na dostępność archiwów Polskich Nagrań w postaci analogowych taśm matek, jest naturalnym wyborem umożliwiającym najdoskonalsze zbliżenie się albumów do analogowego oryginału wynosząc je na niespotykany dotąd na polskim rynku muzycznym poziom. W celu zapewnienia pełnej zgodności ze standardowymi odtwarzaczami płyt CD, niniejszy seria SACD została wykonana jako hybrydowa i zawiera dodatkową warstwę danych w formacie CD Audio, czytaną przez wszystkie odtwarzacze CD. Częstotliwość próbkowania strumienia danych DSD wykorzystywanego na płytach SACD jest 64 razy wyższa niż na płycie audio CD i wynosi 2,824MHz. 1. Winobranie wine feast Jak nie ma szmalu to jest łaź no dough, no kicks 2. Nie mniej niż 5% not less than five per cent 3. Gogoszary 4. Pierwsza przymiarka First Take Ballada na grzędzie Ballad on the Roost Misie Teddy Bears 5. Taj Mahal Winobranie Wine Feast

Album „Heart” Tria Włodzimierza Nahornego został wznowiony przez Polskie Nagrania w ekskluzywnej reedycji kultowej serii Polish Jazz, znanej fanom polskiej muzyki jazzowej od lat 60. Reedycję przygotowano z niezwykłą starannością, autorem odświeżonego brzmienia jest wybitny reżyser dźwięku - Jacek Gawłowski. Płyty zostały wytłoczone gramaturze 180. Płyta została nagrana w 1967 roku, i wydana w serii Polish Jazz pod numerem 15. Nahornemu na płycie towarzyszą: na kontrabasie Jacek Ostaszewski, oraz Sergiusz Perkowski na perkusji. „Nahorny, saksofonista z powołania i wyboru, rozpoczyna i kończy fortepianem. Charakter tego obramowania świadczy o sentymencie do tradycji jazzowej i ludowej. Jednakże to, co owe ramy ujmują dowodzi, iż właściwym żywiołem Nahornego jest dźwięk, jego siła, plastyczność, ważkość, kolor, wyraz. Dźwięk wyizolowany i dźwięk w kontekście rzeczywistości szmerowej otaczającej nas na co dzień. Dźwięk w kontekście jazzu i jazz w kontekście dźwięku. Sposób w jaki płyta została nagrana, jest równie niezwykły jak i jej treść. Nahorny uległ tu pokusie znanej chyba wszystkim artystom: pokusie jednorazowej, natychmiastowej i doskonałej kreacji. Przyniósł do studia tematy całkiem nowe („Jak dla kogo”, „List pedanta” i obydwa utwory fortepianowe), nie znane jeszcze partnerom i postanowił je nagrać bez próby, za pierwszym razem. Chodziło o silniejsze pobudzenie wyobraźni grających, o efekt świeżości, o pewnego rodzaju grę, hazard, test muzykalności. Chodziło także o coś więcej — o pewną prawdę muzyczną, która w jazzie znajduje najsilniejsze poparcie, mianowicie o stwierdzenie niepowtarzalności i jednorazowości każdego zdarzenia muzycznego.” Adam Sławiński Lista utworów: Strona A 1. Ballada o dwóch serduszkach 2. Miesiąc dobroci 3. Serce Muniaka 4. Przecieki Strona B 5. Przy kasie 6. Jak dla kogo 7. List pedanta 8. Na wysokiej cyrli

Oto „Kujaviak Goes Funky”, album nagrany przez Kwintet Zbigniewa Namysłowskiego w marcu 1975 i wydany później tego roku jako volume 46 serii Polish Jazz. Jedna z najważniejszych pozycji tej serii i polskiej dyskografii jazzowej w ogóle. Tytułowa suita jako majstersztyk formalnej zgodności jazzowej kompozycji z polskim idiomem stała się wzorcem odniesienia dla wszelkich bliskich spotkań folkloru z inną muzyką. Album „Kujaviak Goes Funky” jest wielkim przebojem. W ankiecie krytyków „Jazz Forum” uznano go za trzecią najlepszą polska płytę jazzową wszechczasów, za „Astigmatic” i „Winobraniem”. Przez pierwsze 20 lat od wydania wznowiły go Polskie Nagrania i trzech innych wydawców. Reedycja tego przebojowego albumu ukazuje się także na CD. Lista utworów: Side A 1. Kujaviak Goes Funky Gesówka Appenzeller’s Dance Side B 2. Smutny Jasio 3. Quiet Afternoon 4. Zabłąkana owieczka

Album „Zbigniew Namysłowski Quartet” został wznowiony przez Polskie Nagrania w ekskluzywnej reedycji kultowej serii Polish Jazz, znanej fanom polskiej muzyki jazzowej od lat 60. To pierwsze tak obszerne opracowanie w historii tej znakomitej płyty. Album, przy zachowaniu oryginalnej okładki, został wzbogacony dwujęzyczną książeczką z tekstem Tomasza Szachowskiego. Autorem odświeżonego brzmienia jest wybitny reżyser dźwięku - Jacek Gawłowski. Oto szósta w kolejności płyta w serii Polish Jazz i pierwsza, którą firmuje Zbigniew Namysłowski. Postać, bez której trudno wyobrazić sobie zarówno całą serię jak i w ogóle, polską scenę jazzu ostatniego półwiecza. Album Kwartetu Namysłowskiego jest kamieniem milowym w dyskografii Artysty. Powstał w okresie kluczowym dla rozwoju jazzu w Polsce, mniej więcej równolegle do albumów Komedy („Astigmatic”, Polish Jazz vol.5) i Kwintetu Andrzeja Trzaskowskiego (Polish Jazz vol.4). Zdefiniował język muzyczny Zbigniewa Namysłowskiego jako kompozytora i saksofonisty a także przygotował grunt pod płyty następne, w tym tak wybitne jak „Winobranie” i „Kujawiak goes funky”. Wraz z Namysłowskim grają Adam Matyszkowicz, Janusz Kozłowski oraz Czesław Bartkowski. Album dostępny jest również w wersji analogowej.

"Winobranie" jest jedną z najważniejszych płyt w historii polskiego jazzu. Album został wznowiony przez Polskie Nagrania w ekskluzywnej reedycji kultowej serii Polish Jazz, znanej fanom polskiej muzyki jazzowej od lat 60. Niewiele albumów w historii jazzu ma taki status, jak "Winobranie" Zbigniewa Namysłowskiego. W Kwintecie obok lidera usłyszymy Tomasza Szukalskiego, Kazimierza Jonkisza Stanisława Cieślaka i Pawła Jarzębskiego. To lektura obowiązkowa dla każdego fana jazzu. Lista utworów: Side A 1. Winobranie wine feast Jak nie ma szmalu to jest łaź no dough, no kicks 2. Nie mniej niż 5% not less than five per cent 3. Gogoszary Side B 1. Pierwsza przymiarka First Take Ballada na grzędzie Ballad on the Roost Misie Teddy Bears 2. Taj Mahal Winobranie Wine Feast

Oto „Kujaviak Goes Funky”, album nagrany przez Kwintet Zbigniewa Namysłowskiego w marcu 1975 i wydany później tego roku jako volume 46 serii Polish Jazz. Jedna z najważniejszych pozycji tej serii i polskiej dyskografii jazzowej w ogóle. Tytułowa suita jako majstersztyk formalnej zgodności jazzowej kompozycji z polskim idiomem stała się wzorcem odniesienia dla wszelkich bliskich spotkań folkloru z inną muzyką. Album „Kujaviak Goes Funky” jest wielkim przebojem. W ankiecie krytyków „Jazz Forum” uznano go za trzecią najlepszą polska płytę jazzową wszechczasów, za „Astigmatic” i „Winobraniem”. Przez pierwsze 20 lat od wydania wznowiły go Polskie Nagrania i trzech innych wydawców. Reedycja tego przebojowego albumu ukazuje się także na winylu.

NOVI SINGERS, jazzowa grupa wokalna została utworzona jesienią 1964 roku przez Bernarda Kawkę z Ewą Wanat, Aleksandrem Głuchem, Januszem Mychem i Waldemarem Parzyńskim, ówczesnych studentów Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie. Nazwa zespołu NOVI oznaczała jednocześnie niekonwencjonalny sposób śpiewania. Jego istotę oddawało rozwinięcie skróconej nazwy zespołu, NOVI, czyli New Original Vocal Instruments. Pozwoliło to zespołowi dołączyć do grona podobnych formacji, jak m.in. amerykańskie trio Lambert–Hendricks–Ross, czy francuska Les Double Six – zespołów, w których głos ludzki spełniał role instrumentu muzycznego. Nowi Singers w kwintecie zadebiutowali w maju 1965 roku na koncercie w Filharmonii Narodowej w Warszawie. W tym samym roku wystąpili po raz pierwszy za granicą na Festiwalu Jazzowym w Bolonii i XV Międzynarodowym Festiwalu Jazzowym w Szwajcarii, gdzie zajęli I miejsce i zdobyli Wielką Nagrodę Zurychu. Na MFMJ Jazz Jamboree w Warszawie wystąpili w 1965 roku, w latach 1967–71 i 1974–75, w 1977 roku, w latach 1979–80 oraz w 1984 roku z okazji 20-lecia działalności. Koncertowali w niemal wszystkich krajach Europy, a także na Kubie, w Indiach, Australii, Nowej Zelandii i w Ameryce Łacińskiej. Od 1967 roku działali w kwartecie bez A. Głucha. W 1973 roku odszedł z zespołu lider kwartetu B. Kawka. Przez pewien czas Novi Singers byli tercetem. Do formacji czteroosobowej powrócili, gdy do zespołu dołączył Mirosław Litwiński, a następnie Tomasz Ochalski. W 1977 roku jego miejsce zajął Ryszard Szeremeta. Grupa Novi Singers wielokrotnie wysoko lokowała się w plebiscytach polskich i zagranicznych pism muzycznych: II miejsce w Jazz Top ’67 oraz I miejsce w Jazz Top ’84 i Jazz Top ’86 – w ankietach magazynu „Jazz Forum”, II miejsce w 1968 roku – w ankiecie „Jazz Podium”, I miejsce w kategorii grupa wokalna zasługująca na uznanie w 1974 roku i IV miejsce w 1979 roku – w ankiecie „Down Beat”. Repertuar stanowiły kompozycje własne, standardy jazzowe i rozrywkowe, transkrypcje muzyki klasycznej, utwory śpiewane scatem i z tekstem. Dokonała licznych nagrań dla archiwum PR, zrealizowała także filmy o historii zespołu w Szwajcarii i Finlandii. Rozwiązała się w 1985 roku.